< Reisverslagen pagina 4 Reisverslagen pagina 2 >
De grensovergang van Jordanie was heel overzichtelijk en we waren er dan ook makkelijk doorheen. Achteraf bleek wel dat we ons grensdocument waren vergeten te gebruiken, waardoor we invoerrechten hebben betaald, terwijl we dachten dat dat een tax was, aangezien we dat in Syrie ook moesten betalen, maar dat dus niet had gehoeven, gelukkig viel het bedrag ook wel mee, en voor de volgende keer maar zwaaien met de documenten die we hebben!! Nou ja, we moeten nog een beetje leren hoe dat werkt...
Dana en Tijs kwamen net achter ons ook de grens over, aha, we wisten het wel, we komen elkaar vast nog wel weer tegen.
Vanaf de grens gelijk door naar een stadje in de buurt van nog een oude Romeinse stad: Jerash. Tijdens het bezoek aan deze Romeinse stad bedachten we dat dit zo ongeveer de 15e Romeinse stad was die we bezochten en dat dit voorlopig maar eens de laatste moest zijn... Toch was Jerash wel weer heel mooi en interessant, mede door het ongebruikelijke ovale plein (normaal gesproken zijn Romeinse pleinen rechthoekig).
Na Jerash was het tijd voor de hoofdstad van Jordanie: Amman. Dit omdat we tot de ontdekking waren gekomen dat Dave z'n voorremmen en Marly d'r ketting versleten was. Helaas kon Honda Jordanie in Amman ons niet aan de juiste onderdelen helpen. Maar ze hebben wel geregeld dat Dave z'n remblokjes van een nieuwe remlaag voorzien zijn. We wisten zelf niet eens dat je remblokjes kan recyclen...
We waren Amman al redelijk snel zat, aangezien het een grote en drukke stad is, waar verder niet zoveel te zien is. We besloten om de rust en de warmte van de woestijn op te zoeken en naar het Shaumari Wildlife Park in Al Azrak te rijden. Na een rit van 150 kilometer kwamen we bij dit natuurpark aan, maar helaas bleek het dicht te zijn. Gelukkig hield een politieman de wacht en faalde de Jordaanse gastvrijheid niet en al snel zaten we achter een kopje thee, met de geruststelling dat we evengoed daar een nachtje mochten blijven slapen. Na een mooie nacht in ons tentje midden in de woestijn, ontmoetten we de volgende dag ook nog de manager van het natuurpark, die ook een en al vriendelijkheid was, met natuurlijk weer de nodige kopjes thee.
Na de woestijn was het tijd voor wat nattere avonturen, dus reden we richting de Dode Zee. Voordat we in de Dode Zee zelf gingen ronddrijven hebben we eerst nog een rivierkloof verkend die pal naast de Dode Zee ligt. Eerst hadden we een prachtige hike door de rivierkloof, waarna we uiteindelijk bij een waterval met warm water aankwamen, waar we een paar uur in gezwommen hebben, onze eigen whirlpool en een bubbelbad hadden en een natuurlijke waterglijbaan..... heerlijk. We heel apart om te zien dat aan het einde van de rivierkloof de hele rivier in een pijplijn geleid werd, waarschijnlijk voor de watervoorziening van Amman. Het laatste stuk van de rivierbedding lag compleet droog en dit is ook een van de redenen dat de Dode Zee langzaam verdwijnt, (1 meter per jaar zakt het waterniveau!!!) want daar komt deze rivier normaal gesproken in uit en dit gebeurt waarschijnlijk wel met meerdere rivieren die normaal eindigen in de dode zee.
Daarna hebben we dan eindelijk in de Dode Zee gedreven! Echt een hele grappige ervaring. In eerste instantie ga je nog zwemmen en watertrappelen uit gewoonte, maar al snel kom je er achter dat dat helemaal niet hoeft, je blijft gewoon drijven zonder er iets voor te doen. Erg leuk!
Vanaf de Dode Zee vervolgden wij onze route verder naar het zuiden. We reden nu over de zogenaamde King's Highway, wat een prachtige weg is. (alleen weinig high way aangezien je door dorpjes rijd en over tientallen drempels rijd, later blijkt "welkom to Jordan") Een van de hoogtepunten van deze route is de "Grand Canyon van Jordanie", het andere uiteinde van de rivierkloof waar we eerder in gehiked en gezwommen hadden. Aan deze kant van de kloof is het echt een enorme canyon wat een erg mooi stukje motorrijden opleverde.
Tegen de avond zochten een slaapplaats en toen we op de kaart zagen dat er hot springs een stukje van de weg af lagen, besloten we te gaan kijken of we daar mooi konden kamperen. We vielen met onze neus recht in de boter, want eenmaal bij de hot springs aangekomen bleek er een groep Jordaniers aan het kamperen te zijn. De gastvrijheid van de Jordaniers is bijna legendarisch, dus binnen 5 minuten zaten we aan een uitgebreid feestmaal en de rest van de avond hebben we gezellig thee gedronken en bijgepraat, terwijl een van de Jordaniers ook muziek maakte. En nog even een uurtje dampen in de hot springs, natuurlijk! Helemaal geweldig. Toevallig was een andere buitenlander, Christof uit Zwitserland, ook een gast van de Jordaniers en met hem hebben we de volgende ochtend ook nog flink wat ervaringen uitgewisseld, wat erg leuk en leerzaam was. Hij had de drempels uit humoristische gedachte maar omgedoopt tot iedere keer "welkom to Jordan", Zo bleef hij de 'lol' van vele drempels inzien, die vaak zonder bord in de kleur van het asfalt zo plotseling daar waren. En met welkom to Jordan wordt je hier iedere keer hartelijk mee aangesproken door, nou kunnen bijna wel zeggen, iedere, maar dan ook echt iedere Jordanier die je ziet/aankijkt/tegenkomt, de verkoper, kinderen, politie, douaniers, op straat.....leren ze dat op school? zo van "denk er om, dat zeg je tegen iedere toerist! ?? Hetzelfde was ook zo in Syrie, ook echt iedereen.....
De volgende stop op onze route naar het zuiden was het Dana National Park. Dit was officieel ook gesloten, maar de ranger was natuurlijk weer gastvrij en liet ons weer kamperen. We hadden net ons tentje opgezet, toen er een 4x4 het kampeerterrein op kwam rijden; het bleken Dana en Tijs weer te zijn! (tuurlijk wilden zij hier ook heen, het Dana nat. park!!) Het werd dus een gezellige, Nederlandse avond! :) De volgende ochtend Dana en Tijs weer gedag gezegd, (wanneer komen we elkaar weer tegen?) en kwamen we erachter dat het toch goed mogelijk was om het Dana National Park in te lopen voor een 2-daagse hiking, ondanks dat het eigenlijk gesloten was, dus dat besloten we te gaan doen: onze eerste hike op deze trip. Na wat tassen ompakken en inkopen doen, liepen we de prachtige vallei in. De weg ging zo steil naar beneden, dat het al behoorlijk zwaar was. We vroegen ons af hoe zwaar het ging zijn als we de volgende dag dezelfde helling weer omhoog moesten gaan lopen... In de avond zochten we een mooi plaatsje om in de vallei onze tent op te zetten en uiteindelijk vonden we een mooie grot. Het leek ons wel gaaf om in een grot te gaan slapen, dus zo gezegd, zo gedaan en wij hebben onze binnentent opgezet in de grot. Helaas was de grot wel wat koud, dus we besloten een vuurtje te maken. We hadden alleen niet door dat de bodem van de grot bedekt was met een laag oude mest van de schapen van de schaapherders die ook wel eens in de grot slapen (het leek echt net zand/grond). En ons kampvuurtje hadden we net niet volledig uitgemaakt dat de schapenmest nog bleef door smeulen, de hele nacht, (wel hele goede brandstof)... De volgende ochtend werden we dan ook wakker terwijl de grot vol rook stond. Bah, alles stonk naar de rook, bleeehhh....foutje bedankt!
We zijn die dag nog verder de vallei ingelopen, tot het tijd was om weer terug te gaan, zodat we vlak voor zonsondergang weer in het dorpje bovenaan de helling stonden. Wel gebroken, want de klim terug was inderdaad aardig heftig. 's Avonds hadden we gelukkig wel een hele leuke avond, met de dorpelingen (alleen maar mannen dan he, vrouwen mogen/zijn er nooit bij! Alleen wel de vrouwelijke toeristen!!) en met wat andere leuke toeristen in een lokale bar, met Bedouiden thee en muziek!
En nu was het tijd voor het hoogtepunt van Jordanie, het beroemde Petra! De Jordanezen hebben ook door dat dit de hoogtepunt van hun land is, vooral na de verkiezing van Petra tot een van de "Nieuwe 7 Wereldwonderen", want de toegangsprijs was wel behoorlijk pittig (55 euro voor 1 dag). Gelukkig was het wel heel mooi, niet alleen de oude (weer Romeinse!) stad met zijn indrukwekkende graftombes (zowel qua hoeveelheid als qua uitvoering), maar ook dankzij de prachtige natuurlijke ligging in een heel uitgestrekt gebied vol met indrukwekkende rotsformaties met daarin soms zulke mooie kleuren en vormen, net kunstwerpen "Kunst uit de natuur!!". We hebben uiteindelijk 2 volle dagen door het hele gebied gewandeld, waarbij we ons geen moment verveeld hebben.
De laatste "bezienswaardigheid" in Jordanie op onze route, is ook een gebied beroemd vanwege zijn rotsformaties: de woestijn rond Wadi Rum. Dit stuk woestijn is niet alleen bekend vanwege zijn schoonheid, maar ook omdat Lawrence of Arabia het een tijdje zijn huis noemde. In dit gebied hebben we nog eens de offroad capaciteiten van onze motoren, maar vooral van onszelf uitgeprobeerd. In het begin was het nog aardig lastig om met de motoren door het losse zand te rijden, maar toen we geprobeerd hadden om onze bandenspanning te verlagen, ging het in een keer een stuk beter! Dat geeft wel vertrouwen voor de eventuele slechte stukken weg die we in Afrika nog tegen kunnen komen (of gaan opzoeken! ;). In de woestijn hebben we onze tent naast een van de Bedouinen tent opgezet en daar weer een avond met Bedouin-thee, -muziek en -socialising doorgebracht, ditmaal echt midden in de woestijn onder een grootste sterrenhemel. De volgende dag hebben we nog een hike van een paar uur door de woestijn gemaakt, wat ook erg bijzonder en prachtig mooi was!
De "laatste stad" van Jordanie, Aqaba, stond voor ons vooral in het teken van het ophalen van de ketting, die we voor Marly d'r motor geregeld hadden en ons voorbereiden op de boot naar Egypte. Toch werd het al snel gezellig, door onze leuke Duitse buren met hun mega-camper en door de verkrijgbaarheid (na 6 weken onthouding) van bier! Het ophalen van Marly d'r ketting ging voorspoedig, ondanks wat kleine communicatieprobleempjes. Het halen van de ferry naar Egypte was wat lastiger omdat niemand ons kon vertellen hoe laat die boot nu precies vertrok. Uiteindelijk bleek de boot officieel iedere middag om 12 uur te moeten vertrekken, maar bleek dit in de praktijk altijd 3, 4 of 5 uur 's middags te worden.
We hadden gehoord dat de grens met Egypte wel een beetje moeilijk was met het invoeren van de motoren, dus we zaten uiteindelijk toch wel een beetje zenuwachtig op de boot. Maar eenmaal in Egypte bleek dat de touristenpolitie ons prima hielp bij alle formaliteiten (en gelukkig maar, want het was inderdaad een aardige berg compleet ondoorzichtig papierwerk...) en waren we anderhalf uur later officieel Egypte binnen! en.....het continent Afrika!! Het was ondertussen al avond en donker, maar we hadden gehoord dat onze eerste bestemming in Egypte, Dahab, een aardig paradijsje was en dat wilden we zo snel mogelijk checken, dus we zijn toch dezelfde avond nog de laatste 70 km naar Dahab doorgereden. Gelukkig maar want Dahab is echt heel leuk en lekker relaxed, dus we zitten hier voorlopig wel even prima! Onze 1e relaxed bestemming waar we wat langer dan maar 2 dagen blijven......we zijn al gewaarschuwd, sommige zitten hier al 2 jaar ;)
De woestijn....
Palmyra, een oase midden in de woestijn, 180 kilometer van de "bewoonde" wereld, de rit erheen was al heel mooi en voor ons beide vernieuwend, zowiezo reizen door een echte woestijn, en deze reis met de motor! Maar gaaf, zo gaaf, kaal en zand, af en toe een berg, af en toe een en bedouinen tent, af en toe een andere auto en zon, zon, eindelijk de warme zon, heerlijk rijden, en dan plots tussen al dat zand dus de oase, palmbomen, huizen, de stad en.......de oude stad Palmyra, een oude karavaan stad die later door de Romeinen is omgetoverd tot Romeinse stad en waarvan nu dus nog veel overblijfselen van te zien zijn, en dat dus midden in de woestijn, dat geeft wel hele mooie plaatjes. Behalve de lichtroze kleurende oude stad waren er ook in de hele omgeving vele tombes onder het zand vandaan uitgegraven met in sommige daarvan nog duidelijke tekeningen en afbeeldingen, maar ook tombes als hele flatgebouwen, sommigen wel 4 verdiepingen hoog. Vele van de tombes zijn pas sinds kort ontdekt, en ze denken dat ze pas maar zo'n 25% uitgegraven hebben, dus wat er allemaal nog meer onder al dat zand te vinden zal zijn......? En ook in Palmyra was er een kasteel die hoog op een berg stond vanwaar je de meest prachtige uitzichten over de hele oase en woestijn had.
In Palmyra hebben we voor het eerst ook vele andere toeristen gezien, in Aleppo al behoorlijk wat, en in St. Simeon, maar hier toch wel overduidelijk meer, en waaronder ook Chris, een Duitser die zo een 15 jaar geleden al, samen met een vriend, in 2 jaar tijd de wereld is rondgegaan... op zijn motor. (hij is toen ook de beroemde Engelse gasten van de film "Mundo Enduro" tegengekomen! Die Engelsen hebben die film gemaakt van hun trip van 1 jaar rond de wereld op de motor, terwijl Chris er dus 2 jaar over gedaan heeft, maar dan zonder er een film van te maken.) Nu doet Chris zijn vorige reis nog eens dunnetjes over, en nu dus ook op weg is naar Zuid-Afrika, net als wij, behalve het stuk waar wij 2 maanden over gedaan hebben, heeft hij in 1 week tijd gedaan, en de tijd naar Kaapstad zal ie dus ook een stuk sneller doen als wij. Niet dat hij harder rijd dan dat wij doen, toch ook maar zo een 80/100 km per uur, maar wij kijken net iets meer links en rechts om ons heen, en blijven overal net een paar uur meer hangen, tja.....dat scheelt dan op zo een afstand al snel een paar weken tot maanden he :). Met Chris zijn we gezellig samen met zijn 3en terug naar de bewoonde wereld gereden, wij tot aan Damascus, om daar alles te bekijken, maar Chris ging dus nog wat verder door, en hebben we elkaar weer gedag gezegd, maar wel met de nodige e-mail uitwisseling natuurlijk, en dat komt voor beiden altijd wel eens goed uit, kunnen we elkaar mooi van alle ontwikkelingen vertellen, hij b.v. aan ons straks al of de situatie in Egypte verbeterd is, toch wel een prettig idee.
Damascus, een oude stad met een enorme geschiedenis, een hele grote moskee (waar Dave wel in is gegaan maar Marly niet, ging me net iets te ver om met een grijzepuntmutsmantel (ah, een mooi scrabbelwoord;) rond te gaan huppelen en... niet als vrouw zijnde op de kant van de mannen te mogen lopen maar over een gedeelte met een kettingafgeschermdpad wel... neeee, bedankt, daar ben ik toch iets te veel vrijheid voor gewend. Al met al.... mooie foto's van Dave gezien, toegegeven... het is een schitterende moskee. Wat vooral heel indrukwekkend was, was dat je duidelijk kon zien dat deze moskee vroeger een Romeinse tempel geweest is en in werkelijkheid zelfs nog ouder is! (pre-Romeins)
Verder heeft Damascus een hele mooie oude binnenstad (Damascus is een van de langst bewoonde en oudste steden ter wereld) en zo sjiek, zulke mooie winkels met antiek, kruiden, meubels, en natuurlijk ook hier de souk, (overdekte markt) met al zijn kruiden en allerlei andere koopwaar. En hier in Damascus hebben Dana en Tijs ontmoet, 2 Nederlanders, met exact hetzelfde plan, (alhoewel, wat is exact bij ons als we het zelf nog niet helemaal weten ;) op weg naar Zuid- Afrika, maar dan met een 30 jarige 4x4 Toyota landcruiser. Samen met hun Damascus nog wat verder bekeken en toen gedag gezegd, maar we komen elkaar vast nog wel tegen.....
Van Damascus op naar Bosra (alhoewel het ons enige tijd gekost heeft om uit Damascus te komen, wel 4x langs ons hotel gereden, en wij nog trots dat we bij binnenkomst er "maar" een uur over deden om onze weg te vinden, duurde het dus 2 uur voor we uit Damascus weg waren, overal 1 richting verkeer hier, en op vele wegen een enorme middenberm, wel 1 to 3 km lang, waar je zelfs met de motor niet overhen komt, dus 1 afslag missen kan betekenen "even" 6 km omrijden!!)
En weer een heerlijke bijkomstigheid, regen.....met pijpestelen, maar ons houdt het niet tegen, wij zijn waterdicht! Eindelijk 100km verder, toch wel geheel doorweekt en koud, heel koud, Bosra, zo'n 30 km van de grens met Jordanie, daar waar een enorm groot oud Romeins theather te zien is ......gelukkig dat dat theater dan ook wel heel mooi was, het is dat we echt koud en doorweekt waren, maar qua hotels weinig keuze of een heel duur 5 sterren hotel, of voor eigenlijk ook veel te veel geld een kamertje met 2 bedden met dekens.....tja, je moet wat dan he, maar het is dus niet de 5 sterren geworden ;) Het bleef de rest van de dag regenen en de kamer had dan wel een TV met satellietontvangst, dus de rest van de dag hebben we films gekeken (oa. "Kingdom of Heaven", wat leuk was omdat we precies in de buurt zaten waar deze Kruisvaardersfilm zich afspeelde).
De volgende dag maar heel vroeg opgestaan, het theater goed bekeken om vervolgens op weg te gaan naar ons volgende avontuur......Jordanie
Vanaf Hatay in Turkije vertrokken we richting de grens met Syrië. Dit zou onze eerste echte grens worden. De grens van
Griekenland met Turkije was onze eerste grens buiten Europa, maar in Turkije was de groene kaart (motorvoertuigenverzekering) nog geldig en bovendien was het invoeren van een motorvoertuig in Turkije nog niet zo moeilijk. Deze grens zouden we echter een aparte verzekering voor het land moeten kopen en de tijdelijke invoer van onze motoren moeten regelen. Eenmaal aan de grens kregen we "hulp" van een lokale man. Dit was echter zijn baan, dus we moesten hem er natuurlijk wel voor betalen. Dit vonden we niet zo erg, want de grens was redelijk chaotisch, dus we wisten deze eerste keer niet hoe we precies te werk moesten gaan. Als je alle details wilt lezen over de procedures bij zo'n grensovergang, kan je ze hier (in het Engels) nalezen: ... . Al met al viel het nog mee en waren we binnen twee uurtjes aan de andere kant.
Eenmaal de grens over, reden we richting Aleppo, de tweede stad van Syrië. Al heel snel begonnen de spontane
begroetingen van de lokale
bevolking. "Welcome in Syria", klonk het vanuit bestelbusjes en vanaf
motorfietsen. Onderweg kwamen we een Italiaanse fietser tegen, waar we
mee geluncht hebben. Helaas was de (officiele) picknick bezaaid met
afval... Eenmaal in Aleppo, probeerden we onze weg te vinden, mbv. een
gekopieerd kaartje. We wisten echter niet hoe we de stad precies
inreden, dus we wisten ook niet waar we precies op het kaartje waren.
We besloten dus naar de citadel te rijden, want die stak duidelijk
boven de stad uit en dan wisten we waar we op de kaart waren en dan was
de rest makkelijk. Vlakbij de citadel bleek de straat, die richting de
citadel ging, opgebroken te zijn, maar de Syriers lieten zich niet voor
een gat vangen en iedereen dook gewoon de baan voor de
tegenovergestelde richting op (vet spookrijden, dus), en wij dus ook
maar. Eenmaal bij de citadel wisten we waar we op de kaart waren en
gingen we op weg naar het hotel. Maar na 10 meter rijden, hoorden we in
een keer politiesirenes achter ons en een motoragent zette ons aan de
kant. Shit, die had natuurlijk gezien dat we ook spookreden en die
Syriers komen ermee weg, maar wij mogen dokken, natuurlijk... "What are
you doing?", schreeuwde de agent. Tja... "What are you looking for?".
Huh? "Eh, the old city...", zeiden wij. "No problem, just follow me!",
schreeuwde de agent terug. Zwaailichten aan, en ja hoor, we hadden een
heuze politie-escorte richting de oude stad! :) Niet veel later waren
we bij het hotel, waar ook net de Italiaanse fietser aankwam (snel
gefietst!) en vervolgens hebben we nog een paar dagen met hem en wat
andere buitenlanders de mooie stad Aleppo verkent. Vooral de citadel en
de souk (bazaar, overdekte markt) waren mooi en gelukkig was het weer
ook prachtig.Na Aleppo ging onze weg naar het zuiden, maar niet voordat we de kerk van St. Simeon hadden bezocht. St. Simeon was
een monnik, die het een
beetje gehad had met normale dagelijkse leven en die daarom besloot om
op een pilaar te gaan zitten. Dat heeft hij vervolgens bijna 35 jaar
volgehouden, tot zijn dood. Reeds tijdens zijn leven was St. Simeon
daarom een legende. Na zijn dood is om "zijn" pilaar een flink grote
kerk gebouwd (de grootste in die tijd, we praten 500 AD.). Dat moesten
we natuurlijk even zien, ook omdat het een heel mooi plekje schijnt te
zijn. De weg naar St. Simeon was echter niet heel makkelijk te vinden
(we hadden achteraf ook niet helemaal de handigste route) en we waren
's ochtends laat vertrokken, maar na enige mooie "binnenwegen" de
tussendoor onverwachte oude stad Brad, bleek later ook een onbekend
bekend stukje Syrie, kwamen we uiteindelijk kwamen we pas om 17
uur 's middags bij de kerk aan. De bewaker kwam gelijk naar ons
toelopen, met de treurige mededeling: "Sorry, we zijn gesloten...".
Balen, wat nu, schoot er door ons hoofd,
waar gaan we nu slapen??? "...
but you can sleep here and tomorrow you will be the first one, no
problem", vervolgde de bewaker. Huh, hier slapen? "Yes, we have a stove
and tea, so you won't be cold and a hot shower, no problem", bleef de
bewaker enthousiast volhouden. Nou, ok dan maar... Uiteindelijk hebben
we een hele gezellige avond gehad met de 2 bewakers van het complex en
hebben we onze tent op het kaartjesverkoopkantoor opgezet! En vrij vlot
voelden zij zich volledig op hun gemak met ons, want al snel zaten ze
zelf in hun pyama (mmmm, pyama.....een lange witte onderbroek dan vol
met gaten, hi hi, waar voor de groepsfoto, snel weer even een broek
overheen aanging, jammer ;) 's Ochtends waren we inderdaad niet alleen
de eerste (hoewel rap gevolgd door een volle bus Duitse en Franse
touristen), we bleven ook "gast" van de medewerkers van het complex,
dus we kregen thee, ze pasten op onze bagage en we hoefden niet te
betalen voor het toilet. (dit gold dus allemaal niet voor de andere
toeristen.) Na ons bezoek aan de overigens prachtige plek, werden we
enthousiast uitgezwaaid door onze gastheren en voelden we ons vereerd.Na St. Simeon hadden we die dag nog wat oude overblijfselen op het programma staan: The Dead Cities. Deze dode steden zijn precies was de naam doet vermoeden. Oude steden die van de ene op de andere dag ooit verlaten zijn en nu dus spooksteden geworden zijn. Ondanks dat ze van rond 500 AD. zijn, staan ze er nog in behoorlijk goede staat bij en het was fascinerend om in deze steden rond te lopen. Vooral de voorloper van het apartementencomplex (2 verdiepingen hoog bouwwerk met daarin enkele huizen) en de ondergrondse wateropslag (gigantisch gewelf onder een soort van plein) maakten indruk. Aan het einde van de dag boden de bewakers van dit complex ons wederom aan om bij hun te blijven slapen, maar om diverse redenen hebben we dat aanbod afgeslagen en een wat luxer hotel opgezocht. Dit hotel bleek een bad (!) te hebben, dus de rest van de avond hebben we onze motorkleding gewassen, want dat was na 2 maanden vuil verzamelen ondertussen hoog tijd!
De volgende dag was het weer tijd om wat oudheden te bekijken (je struikelt er hier in Syrie werkelijk letterlijk over!), dit keer de oud Romeinse stad Apamea. Van deze stad staat eigenlijk alleen de grote "avenue" nog overeind, maar aangezien deze brede straat bijna 2 km (!) lang is en volledig voor kolommen wordt "omzuild", is dit behoorlijk indrukwekkend! Met de hoofdstraat nog in zo'n goede staat, heb je weinig verbeelding nodig om in te denken hoe het dagelijks leven er in de Romeinse tijd hier heeft uitgezien en die setting hebben we dan ook heerlijk rondgelopen en geluncht.
Diezelfde avond was de stad Hama onze slaapplaats en om diverse redenen zijn we uiteindelijk nog 3 daagjes in deze stad gebleven. Hama staat vooral bekend om de waterraderen in de rivier en de mooie plaatjes die daarbij horen. Wij willen de falafelsandwich van het Ali Baba restaurant nog graag even aan de lijst van bezienswaardigheden (of beproefwaardigheden) toevoegen.
Na Hama was het tijd voor wederom een hoogtepunt van Syrie: het kruisvaarderskasteel Crac de Chevaliers. Ivanhoe zou er jaloers op zijn ;) Wat een mooi kasteel, en ook nog in zo'n goede staat, alsof de kruisvaarderds er nog rondliepen...... Ook hier hebben we menig uurtjes rondgelopen, alvorens we er ons dan toch echt moesten dwingen om te vertrekken, niet vanwege het kasteel, dat hadden we inmiddels van onder tot boven, van links naar rechts, echt elk hoekje hebben we bekeken, nee......vanwege de regen, bah regen, (wat we al niet meer hadden gehad sinds de heftige buien in Anamur, Turkije, zo een 3 weken geleden, en stom stom, dit gisteren ook net nog eens genoemd "hé, we hebben al 3 weken geen regen meer gehad!"), maarja, je 'moet' he. Dus door de kou en regen (was inmiddels ook weer flink afgekoeld) op naar Homs, om daar een snelle overnachting te maken om de volgende morgen dan maar eens vroeg op te staan om naar Palmyra te rijden, woestijn, echte woestijn,.....zou het daar dan eindelijk eens echt warm zijn?
deel 3 Turkije..........
Na Aphrodisias zijn we via een prachtige kustweg gereden naar het plaatsje Silifke. We hadden gehoord dat achter deze stad een mooie rivierkloof in het binnenland lag, dus we waren van plan slechts een uurtje in deze stad te blijven om boodschappen te doen. Toen wisten we nog niet dat we er 4 dagen later pas weer echt weg zouden gaan... In eerste instantie deden we inderdaad alleen maar even boodschappen en reden we het stadje gelijk weer uit. Maar we hadden moeite de weg naar de rivierkloof te vinden en toen we even later het begin van een rivierkloof inreden, waren we redelijk zeker dat we goed zaten. Het werd al donker, dus snel zochten we een plekje om te kamperen. De weg werd langzaam steeds kleiner en slechter, de afstand tussen de huisjes werd groter en de rivierkloof werd steeds dieper en mooier. Al snel hadden we een mooi plekje gevonden waar niemand ons zou vinden. 's Ochtends bleken we een geweldig uitzicht over de rivierkloof te hebben! Genieten, dus. Die dag zouden we eigenlijk direct terug rijden naar de hoofdweg in Silifke en dan onze tocht naar het oosten vervolgen. Maar op de weg terug door de rivierkloof was alles zo mooi, dat we nog een paar zijwegen namen. Langzaam kwamen we er ook achter dat dit een andere rivierkloof was als waar we over gehoord hadden. Nou ja, deze was ook mooi en hier hebben we ook van genoten, dus we kunnen nu wel verder, dachten we. Eenmaal terug in Sylifke, in de buurt van de hoofdweg, begon het echter weer te regenen en we besloten die nacht in Silifke te blijven slapen.
De volgende morgen klaar voor vertrek richting de volgende bestemming, maar eerst nog even langs onze vriend, van het gayet.net internetcafe om nog wat delen lonely planets van Syrie en Jordanie te printen, aangezien we die op Nettie (ons netbook ;) hebben staan. Blijkt dat hij ook fanatiek motorrijder is, er in 2010, in het voorjaar, in Sylifke, een grote motorbijeenkomst geweest was, en dat hij lid is van de Mersin motosyklet club (www.mer-mok.com), en natuurlijk maar wat graag ons alles wil laten zien over de hele omgeving, en dat hij zelf dacht zijn "eigen" omgeving in 2 weken te kunnen bezichtigen, maar daar inmiddels al 3 maanden mee bezig is en nog niet alles gezien heeft. (Heel leuk om te ervaren hoe hij ook enorm geinteresseerd is in zijn eigen woonomgeving) Dus tja, werden we toch weer nog meer nieuwsgieriger naar de weg die wij dus niet hadden kunnen vinden, want ook die was, volgens hem, ook zeker de moeite waard. Dus na heel wat foto's van zijn eerdere tochten te hebben gezien, toch maar weer langs de supermarkt, en eten ingeslagen, toen eerst nog beneden langs de kust om daar de Göksu delta te gaan bekijken, dit is ook waar Sylifke bekend om staat, en oh, wat was dit zeker ook de moeite waard en wat zal dit in de zomer nog mooier zijn, wanneer er nog meer vogels neerstrijken dan die er nu al zaten. En toen op, de bergen in en dit keer gelijk de goede weg ;) (euh, tja, we "verdwalen" nog wel eens, dit gebeurt dan ook af en toe wel eens he, wanneer je heel "ouderwets" geen Tomtommetje (GPS) gebruikt ;) maar het voordeel hiervan is, je komt onverwacht vaak op de meest mooie plekjes die in geen gids beschreven staat.
Tijdens deze rit kwamen we langs vele oudheden die veelal zo tussen het landschap staan, of waar mensen op en rondom wonen, kinderen spelen, schapen grazen....... alles gaat hier in elkaar op, voor ons heel speciaal om te zien, voor de mensen heel gewoon, geweldig hoe dat samen gaat, en behalve de vele oudheden zijn er in deze omgeving, waarvan de bergen voornamelijk bestaan uit kalksteen, veel grotten, de 1 nog groter dan de ander, echt een spektakel om te zien en om door deze omgeving te rijden. Tegen de avond weer een plekje gezocht voor onze tent, wat dit keer iets "moeilijker" was, omdat het een redelijk doorgaande weg was, dus we echt weer even off-road moesten om iets te vinden (en opletten dat het niet weer klei was ;) en uiteindelijk vinden we dan altijd wel wat omdat er dan eigenlijk helemaal niemand meer woont, behalve dat je dan in de omgeving wat honden hoort blaffen van de verderop liggende boerderijen en de bellen hoort klinkelen van de schapen die er met de schaapsherder hun plekje hebben gevonden. Het enige nadeel die avond..... het was koud, heel koud, maar met ons kampvuurtje lukte het aardig om warme voetjes te hebben. Die nacht hebben we het gelukkig ook best warm kunnen houden, weliswaar met 2 slaapzakken (Marly dan ;) en daar ook nog een motorjack overheen, eenmaal s'ochtends wakker was de grond bevroren en stond er ijs in onze kopjes van de vorige dag!! Ai ai, maar snel weer een kampvuurtje maken om warm te blijven tijdens het ontbijt, heerlijk gebakken eitjes:) (Wat hebben we het zwaar)
Verder weer op pad richting het plaatsje Mut, helaas, hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd en dan ook plots.....sneeuw!! Ai ai, daar hebben we geen zin meer in, in die kou, maar ja, de weg is wel erg mooi, toch wel verder proberen dan? Oeps....ijs op de weg, nou, maar langzaam over heen rijden, dat ging, maar al snel in de volgende bocht weer ijs op de weg, en dit keer plakken van wel 3 cm, mmmmm, we hebben geen spijkers bij ons dus .....terug naar de warmte beneden, daar waar het 15 graden was.
En ook via deze weg naar beneden weer zoveel grotten, tempels en oudheden, wat is dit deel van Turkije onbeschrijfelijk mooi!
Eenmaal beneden weer aan de zee, was het inderdaad weer warm, hier in het dorpje Kizkalesi in een hotel overnacht en gedouched met heet....echt heet water, oh oh, dat besef je maar weer eens echt tijdens het reizen he, wat een luxe is warm water toch :) In Kizkalesi waren er dan weer 2 kastelen te bezichtigen, 1 heel mooi gelegen in de zee, op een eilandje waar je heen kon zwemmen (net iets te koud), of er met een bootje heen kon, en er lag een kasteel aan de kust. En geheel onverwachts, was Kizkalesi een behoorijk mooi toeristen plaatsje, (wat eigenlijk de hele weg tussen Antalya en hier niet zo is) met een grote mooie boulevard en waar vele duitse en Nederlandse toeristen komen, in de zomer dan he, want nu waren we weer de enige toeristen. Heerlijk
Na Kizkalesi hebben we oostelijk onze weg vervolgd via Mersin, Adana, en Iskendrum (oude vergane hotelletjes, kale vlaktes, veel industrie en kassen, veel, heel veel vuil op straat, dus niet echt noemenswaardig) door naar Antakya, om daar onze laatste dag in Turkije door te brengen alvorens we 50 km verder de grens met Syrie over zouden steken. Zijn we net op zoek naar een hotelletje word Dave aangesproken door Tejeddin, een Turkse man die vloeiend Nederlands spreekt, verteld ons dat jij 20 jaar in Nederland heeft gewoond en nu dus inmiddels al weer 17 jaar in Antakya en nodigt ons uit om bij hem op kantoor een kopje chai te komen drinken, en dat slaan we natuurlijk niet af. Vervolgens op zijn kantoor, na een kopje turkse koffie (en deze was lekker!), stelt hij voor om met zijn auto de omgeving te verkennen, en zo, samen met zijn secretaresse, rijden we door de stad, op naar een kerk in een grot, in deze grotkerk, sprak Petrus het woord 'Christen' voor het eerst uit, via aanwezige grotgangen konden de Christenen ontsnappen ...(vroeger dus 1 van de 1e kerken en toen een geheime kerk en later daardoor een belangrijk pelgrims oord). Vervolgens reden we de berg op met een fantastisch uitzicht over heel Antakya, om ons daar te trakteren op een uitgebreide lunch. Eenmaal terug op kantoor nodigt hij ons ook uit dat we best bij hem mogen blijven slapen, hij heeft genoeg ruimte, ook dat aanbod slaan we niet af en zijn we achter hem aangereden naar zijn huis, waar we werden verwelkomt door zijn vrouw. S'avonds hebben we chai gedronken, veel gekletst, DE Turkse soap gekeken en wel het meest heerlijke eten gekregen van wat we tot nu toe in Turkije hadden gegeten, wouw, zo lekker.... en zo gastvrij, dank je wel Tejeddin. En wat van dit alles ook zo mooi was, om ook eens het echte huiselijke leven van Turkije te zien, wat je toch anders beleeft als je in hotels, pension slaapt of wildkampeert, zo leer je een land echt op en top kennen.....
Nog een interessant detail: In Atakya en in de hele provincie Hatay, leven en wonen Turks en Arabisch sprekende Turken door elkaar, met allerlei geloven ook met elkaar in vrede omgaand, en de mensen switchen ook zo over van het arabisch naar het turks, vloeiend. Dus hebben we hiermee alvast een voorproefje van hoe het straks in syrie klinkt, want daar wordt arabisch gesproken, net nu we het turks een beetje leerde kennen......weer een nieuwe taal om te leren :)\
De volgende morgen afscheid genomen, na een wel heel erg lekker traditioneel Turks ontbijt, en op weg gegaan naar de grens met Syrie......
deel 2 Turkije..........
De dagen erna reden we verder oostelijk via de kust en bleef de kou ons redelijk bespaard. We passeerde Alanya, waar we fijn geluncht hebben in het mooie fort in de oude stad, maar de grote hotels voor de package touristen maar snel voorbij zijn gereden. Gedurende de middag werd het weer weer slechter en toen we bij het plaatsje Anamur aankwamen reden we in de stromende regen. De rest van de avond konden we dus spenderen met het proberen te drogen van al onze kleding en spullen, (we waren tot nu toe redelijk waterdicht tijdens de hele reis, maar dit was nu eenmaal te veel regen geweest zodat alleen de handschoenen al zwaar van de regen waren). Dit drogen lukte in dit geval niet helemaal, aangezien de temperatuur niet veel hoger werd dan 7 graden, het maar bleef regenen, de luchtvochtgheid daarmee heel hoog was, en ze in de pensions in Turkije niet echt verwarming hebben zodat we 's ochtends klamme motorkleding aantrokken, lekker hoor ;)... Wel weer iets geweldigs, we sliepen in een pension (wat ze in Turkije meer hebben dan hostels, de keuze is pension of dan hotel) voor echt weinig geld, maar met zo een lieve pensionhouder, natuurlijk weer chai met hem gedronken, en.....dit pension had heet water!! Yeah, na de kou en de nattigheid konden we een heerlijke electrische warme douche nemen! Wat een luxe ;)(tja, geen boilers hier he, dus wordt je met electrisch opgewarmd water gedouched, net als in vele landen in Zuid Amerika) De volgende dag scheen gelukkig de zon weer, dus toen droogden we wel snel met onze kleding tijdens het rijden en begonnen we redelijk droog aan de touristische attractie van Anamur, de oude stad Anamuria (een hele mooie vrij groot en complete oude Byzantijnse stad, aan zee, uit 500 AD). Helaas begon het halverwege dit bezoek weer te regenen en wel zo dat we besloten maar terug te gaan naar Anamur om daar gewoon die dag te blijven. Eenmaal terug in Anamur was de zon echter weer gaan schijnen, dus dan toch maar naar de andere touristische attractie: het kasteel van de stad. En wat ligt er daar overal op de grond?, hagel!! Hele dikke knikkers van wel 2 cm, gelukkig dat we die niet op onze helmen gehad hebben, had me een herrie gegeven ;) Na een uurtje het kasteel bekeken te hebben (heel mooi, je waant je echt in de riddertijd ;), betrok de lucht weer en begon de regen weer. De lucht zag eruit alsof dat nog wel even ging duren, dus toch maar weer terug naar de stad. Gelukkig maar, want toen we daar eenmaal in het hotel zaten, barstte het pas echt los. De hele avond regen en onweer en 's avonds stond er 30 cm water in de straten.
Gelukkig was het de dag erna weer droog, scheen het zonnetje weer en hebben we met een blauwe lucht gereden, eindelijk weer eens een warm gevoel tijdens het rijden, heerlijk. Onderweg zagen we veel bruine bordjes, wat betekent dat er vaak iets uit de oudheid of iets toeristich te zien is, en af en toe volgen we dan zo een bordje, geen idee hebbende wat er op volgt, zo ook deze keer, een weg spontaan steil de berg op, over, en weer steil naar beneden met flinke s-bochten en ......wouw....wat een uitzicht, zo mooi, een schiereiland verbonden met een "staartje" aan het vaste land. Via een wachter en een hek konden we op het schiereiland komen, ok, wat is dit?.....een soort mini paradijsje met de naam Aphrodisias. Veel hele mooie (vakantie?) huizen, leegstaand van de wat rijkere Turk? (laagseizoen) Een enkeling woonde er wel, maar het zag er vreemd uit. Zoiets moois wat dan niet bewoond is? Maar wat er dan wel weer in overvloed aanwezig was, vooral op het stukje land verbonden met het schiereiland.......plastic, plastic zakjes, vuilnis, zoveel, echt niet te geloven, overal waar je keek, in de struiken, in de bomen.....hoe de mensen in Turkije zo hun mooie land kunnen vervuilen, zo jammer, dit was dan weliswaar ook opgewaaid en aangespoeld uit de zee, maar iedereen gooit hier maar van alles en nog wat op straat, en bij de suprmarkten geven ze je dan ook jammer genoeg het liefst voor elk product 1 plastic zakje mee. Dit is wel ee beetje het enige negatieve kantje aan Turkije, maar wel een ernstige, zouden ze echt iets aan moeten doen.
Het was inmiddels al wat aan de late kant, dus we dachten misschien een mooi kampeerplekje te vinden op het schiereiland, maar helaas, net te veel in het zicht van het vaste land, of net een schaapsherder om de "hoek". Dus weer terug de berg op en hier dan af en toe een (onverharde) zijweg ingereden om te zien of daar een mooi plekje was, inmiddels was het al donker, en bij de 3e zijweg bleek de onverharde weg wel erg onverhard......na 10 meter liepen we letterlijk vast? de remmen blokkeerden? de wielen slipten? Wat was dit nu? We hadden toch inmiddels al heel vake door de blubber en modder gereden, maar nu? Dus maar afstappen en wat bleek....klei, echte dikke rode klei, wat zo enorm plakte dat dat aan de binnenkant van het spatbord vastplakte waardoor de wielen dus inderdaad geremd werden en we echt geen meter meer voor of achteruit konden! Mmmmm.....en nu, dus maar in het, inmiddels, pikkedonker, de spatborden erafgeschroefd (met eerst veel gedoe de plak klei eraf boetseren, straks leuke figuurtjes van maken ;) en uiteindelijk na zo een halfuur boetseren en prutsen was er weer beweging in de motoren te krijgen, Alleen was het inmiddels dus al zo donker en laat, dat we daardoor (noodgedwongen) eenmaal terug langs de weg, daar een plekje moesten zoeken om ons tentje op te kunnen zetten, gelukkig liep er parallel aan de weg een onverharde weg zonder al te veel klei, en stonden we net iets uit het zicht van de weg, tenminste, met af en toe bukken als er een auto of brommertje langs kwam :).
De volgende morgen........wouw, wat een uitzicht weer, zonnetje, en wat een mooi plekje, hi hi, en dat bij "toeval", en de schaapsherder met zijn schaapjes liep langs, keek vol verbazing en zwaaide vervolgens vriendelijk gedag.
Wordt vervolgd....